In de Vipassana meditatie leer je zowel grove als hele subtiele sensaties in je lichaam te observeren/voelen/ervaren. Grove sensaties zijn pijn in je knie of schouder bijvoorbeeld en subtiele sensaties bijvoorbeeld tintelingen of nog subtieler dat je gewoon de energie/aanwezigheid voelt in bijvoorbeeld je hand. Je leert ook zogenaamde blind spots te observeren. Dat zijn plekken in je lijf waar je niks voelt. Doel is dat je daar uiteindelijk wel wat gaat voelen. Echter ben ik er achter gekomen dat het makkelijk is deze blind spots over te slaan. Je voelt daar immers niks, dus om dan het geduld op te brengen om daar je aandacht op te houden is moeilijker dan de aandacht op de grove sensaties en de fijne sensaties (bv subtiele tintelingen). Echter zijn deze fysieke blind spots, heb ik gemerkt, rechtstreeks verbonden met de stukken in jezelf die je onderdrukt. Waar je zelfs dus geen weet van hebt, je zogenaamde blinde vlekken.
Tijdens mijn laatste Vipassana retraite werd ik me er van bewust dat ik het gebied ter hoogte van mijn borstbeen/maag (zonnevlecht chakra) niet kon voelen. Alles eromheen wel. Een beetje ter grootte van een groot ei dat daar ruimte in nam maar niet voelbaar was. Ik heb dat al wel in eerdere meditaties gevoeld maar nu kwam het echte inzicht pas en de wens om daar wat vaker met mijn aandacht heen te gaan.
Nu inmiddels een maand later is dit gebied langzaam voelbaar geworden. Ik voel daar verkramping en een hele lichte pijn die in het voelen heel dragelijk is. Echter wordt ik nu ook, in mijn dagelijks leven bewust van de mentale/emotionele component. Als ik iets wil manifesteren, doen, creëren en het is niet afgestemd met mijn omgeving, de mensen waar ik mee om ga of werk, dan voel ik heel duidelijk de pijn in dit gebied. Met mijn manifestatiekracht wil ik het dan graag doordrukken, maar dan zegt mijn omgeving meestal nee. Niet dat er perse een enorm conflict ontstaat, maar ik voel dat de ander terughoudt of niet mee wil doen of gewoon nee zegt. En dan voel ik de pijn van me afgewezen voelen, het niet goed te doen. Maar ik kan dan ook boosheid voelen dat ik mijn zin niet krijg. De combinatie van dit emotionele stuk en het fysieke stuk voelt pijnlijk en ik snap ook wel waarom dit in eerste instantie niet graag gevoeld wil worden. En dat er inzicht en geduld voor nodig is om dit wel te willen voelen. Omdat het helend is en voelt om dit stuk aan te gaan, dat het zich langzaam kan en mag gaan ontspannen/ontkrampen. Tijd nemen voor het zijn met de pijn, de emotionele pijn. Mijn kleine jochie die zich niet gezien voelt of zijn zin niet krijgt, er voor hem en met hem te zijn, een arm om hem heen. Het is een groeiproces, zo voelt dat, waarin langzaam meer bewustzijn en ontspanning komt.
Daar ben ik heel dankbaar voor en ook enthousiast om dit te delen omdat ik het gevoel heb dat anderen/jullie er wellicht ook iets mee kunnen.